نوشتم تا خالی شوم از بدیها...

به نام خداوند همه مهر ورز

وبلاگ رو برپا کردیم تا از نظرات و عقاید هم بهره ببریم ولی بعضی جاها اسیر نفس شدیم و بهم ضربه زدیم.

انتقاد رو قبول دارم ولی این درست نیست که اگه شخصی خطایی کرد با اون خطا اعتقاداتش رو بکوبی

اگه قرار هست برای کسی باید و نباید تعریف کنی خودت هم باید مراقب باید و نبایدهای زندگیت باشی

قرار نیست چون از کسی کوچیکترم و گیر دلم هستم همیشه حرف گوش کنم همیشه چشم بگم اون هم به کسیکه نه حرفمو میشنوه نه بهم توجهی داره

هیچ چیزی هم که نداشتم یه حریم تنهایی داشتم درست نیست به اسم دوست داداش یا آبجی یا هرچیز دیگه به تنهایی کسی قدم بذاری و تنهاییشو چندبرابر کنی.

هیچ وقت اینجا ادعای مومن بودن نداشتم اونقدر از دل خودم خبر دارم که وقتی دلم گیر کرد یه خونه دیگه ساختم واسه حرفایی که چنگ میندازه به دلم

اینقدر اینجا و صاحب اینجا و افرادی که میان اینجا واسم ارزش داشتند که خونه ای دیگه درست کردم واسه اون حرفا

همیشه فقط آدم خوبا نیستن که خوبها رو دوست دارن

آدم بدها هم میتونند خوبها رو دوست داشته باشند

نه خدا و نه بنده های خوب خدا برای بدها مرز نکشیدند درسته بهشون اخطار میدن ولی بدیشون رو سنگ نمیکنند و به سمتشون پرتاب کنند.

یاد گرفتم وقتی نمیتونم کسی رو بفهمم دیگه قضاوتش نکنم.

یاد گرفتم اگه نمیتونم تنهایی کسی رو پر کنم یا اگه نمیتونم به کسی کمک کنم امیدوارش نکنم با حرفام دلخوشش نکنم که اگر روزی نتونستم،امید و اون دلخوشی رو ازش نگیرم و تنهاترش نکنم.

حق با عمو امپراطور هست اگه اینجا واسه آقای خوبی هاست حتم دارم خودش اینجا رو می بینه

حق با رنگینک هست بالاخره یه روزی یه نفر گذرش به اینجا میفته و مطلبا رو میخونه واسه همین وبلاگ رو خصوصی و رمزدار نکردم تا اگر کسی اینجا اومد از مطالبش استفاده کنه.

ولی دیگه اینجا مطلب نمیذارم یه خونه دیگه میسازم وقتی ناشناس باشی دیگه منتظر هم نیستی

وقتی ناشناس باشی دیگه کسی نمیاد بگه تو که این وبلاگ رو داری چرا اینجوری هستی

شاید اگه ته دلم خالی نمیشد توقعی از کسی هم نداشتم ولی باید یاد بگیرم بی توقع باشم.

یاد بگیرم دلخوش نباشم به حرفهای مردمی که هر لحظه یه جور هستند.

یاد بگیرم خوب باشم و با وجود همه ی سختی ها سراغ بدی نرم.

اینا حرفایی بود که توی دلم مونده بود نوشتم تا دلم و ذهنم خالی بشه

تا یه شروع خوب داشته باشم...