پلاس ۲

به نام خدا

+داشتم برمیگشتم خونه با یه ذهن مشغول بی اختیار یاد این شعر افتادم

زدست دیده و دل هر دو فریاد 

که هر چه دیده بیند دل کند یاد

بسازم خنجری نیشش ز فولاد 

زنم بر دیده تا دل گردد آزاد

+توی مسیر هم عادت کردم آسمون رو ببینم که  اون ابرها رو دیدم و یاد شوق پرواز افتادم و این شعر

آن کس که ترا شناخت جان را چه کند

فرزند و عیال و خانمان را چه کند

دیوانه کنی هر دو جهانش بخشی

دیوانه­ ی تو هر دو جهان را چه کند

مولانا